แปล : มิราทิพย์
"มีความรักแล้วอย่างไร วัฏสงสารหกภพภูมิ ทุกชาติที่เกิดใหม่จะลืมเลือนความรักในชาติก่อนจนหมดสิ้น เฉกเช่นเจ้า แม้แต่เหตุผลที่ตนเองเกิดใหม่ยังลืมเลือน ไม่เท่ากับไร้หัวใจเช่นกันหรือ" - จิ่นซิ่ว (หน้า 15)
"ลืมเลือน ไม่ได้หมายความว่าไม่เคยเกิดขึ้น ในเมื่อเคยเกิดขึ้นก็มิอาจมองว่าไร้หัวใจ" - หงหนิง (หน้า 15)
"ลืมเลือน ไม่ได้หมายความว่าไม่เคยเกิดขึ้น ในเมื่อเคยเกิดขึ้นก็มิอาจมองว่าไร้หัวใจ" - หงหนิง (หน้า 15)
รายละเอียดเพิ่มเติม / เนื้อเรื่องย่อ :
พันปีก่อน นางเป็นเพียงภูตน้อยดอกฉา ขณะที่เขาเป็นจงเทียนหวังผู้ปกครองศูนย์กลางสวรรค์! ณ งานชุมนุมบุปผาที่จัดขึ้นทุกร้อยปี นางสารภาพรักกับเขาเบื้องหน้าธารกำนัล ฝูงชนหัวเราะเยาะดังสนั่น นางเคืองขุ่น "ข้าเพียงปรารถนาเป็นชายาของท่าน" เขาแย้มยิ้ม "เช่นนั้นก็จงบำเพ็ญเป็นเซียน" นับจากนั้น นางตั้งใจบำเพ็ญเพียร ห้าร้อยปีต่อมา ณ งานชุมนุมสระเหยาฉือ นางถามอีกครั้ง "เมื่อใดข้าถึงจะได้เป็นชายาของท่าน" เขานิ่งเงียบครู่หนึ่ง ยิ้มตอบ "รอเจ้าได้ลงบันทึกในทะเบียนเซียนค่อยว่ากัน"
ภูตสาวที่ปรารถนาเป็นชายาของเขามีน้อยเสียที่ไหน ในที่สุดนางก็เข้าใจสาเหตุที่เขานิ่งเงียบ นางหันหลังให้เขาอย่างเด็ดเดี่ยว ตัดสินใจเลือกวาสนารัก "ใช้ตัวเคียงคู่" ในโลกมนุษย์ ละทิ้งวิถีแห่งเซียน วนเวียนในสังสารวัฏตลอดกาล นางไม่ต้องการบำเพ็ญเป็นเซียน นางเพียงต้องการลืมเลือนเขา!
บัดนี้ ความรู้สึกผิดที่กัดกินจิตใจนับพันปีทำให้เขาฝืนลิขิตเปลี่ยนชะตา พานางในชาติใหม่หวนสู่อดีตชาติ หมายมาดให้นางบำเพ็ญเป็นเซียนอีกครั้ง ปรารถนาจะชดเชยสิ่งที่ติดค้างในตอนนั้น ยามบุปผาร่วงโรย ทั้งคู่พบพานอีกครา...วันนั้น สีแดงเจิดจรัสจับตา ดอกฉาผลิบานทั่วภูผา สุดท้ายจะกรีดบาดนัยน์ตาผู้ใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น